محمد جلالي چيمه (م ـ سحر)

دوبيتي هاي فيلسوف الاسلام ،

حضرتِ ايدئولوگ عليشاهِ مغرب کوب

مو علمِ مُطلق از تقليد دارُم                                              

ز تعليماتِ دين ، تأييد دارُم

هنر در بازپرسي و شکنجه

به فرِّ حکمتِ فرديد دارُم !

تفکُّربارهء بيدادي اُم مو

نظرپردازِ استبدادي اُم مو

فلاطوني فراکِ هايدگر پوش

به سِلکِ حاج مُلاّ هادي اُم مو !

مو که سرچشمهء ادراک بودُم

حکيمُ الاَرض، في الاَفلاک بودُم

به حکمِ«امرهُم شورا» در اين مُلک

مُشاورباشيِ ساواک بودُم !

به عُمري در پيِ معلول و علّت

شدُم سنگِ بناي کاخِ ذلُت

گَهي صيقلگرِ ساطورِ اسلام

گَهي انديشه سازِ «شاه و ملّت» !

حقوق از حق ، مقام از بُت گرفتُم

قبا دادُم به مُلاّ ، کُت گرفتُم

به مشرق ، مشعلِ پيکارِ با غرب

ز مشعلدارِ دُن کيشوت گرفتُم !

سر آوردُم برون از چاهِ هاروت

که در بازارِ دين گِرد آورُم قوت

سگِ اصحابِ کهف از مو درآموخت

فنونِ جاهلي در نفيِ طاغوت !

مو بازرگانِ افکارِ بُلندُم

که از انواعِ دانش بهره مندُم

تو شيطان باش، امّا مُشتري باش

بخر، امّا مپرس از مو که چندُم !

زماني عارفي در جوفِ صوفُم

گَهي اُستادِ ايوانِ مخوفُم

حکيمِ تاجرُم در کُفر و اسلام

مو کاسبکارِ فکرُم ، فيلسوفُم !

مو درويشُم که پيرُم مُقتدر بي

سَماعُم تيز و شَطحُم شِرّ و وِر بي

مُرادِ مغرب آموزُم اُلاغي ست

که اُستادش الاغِ هايدگر بي !

زماني هرچه مي ديدُم بدي بود

در ايران ، مغربيّت مُرتدي بود

عرق روسي ،  فُکُل ايو سن لوراني

مرا انديشه ،  آلِ احمدي بود!

زماني غرب از ايران راندني بود

نظرگاهُم در اين ره خواندني بود

به جادوي دو برگ از فانون و سارتر

مرا نورافکني تاباندني بود !

مو که اُستادِ ذوقيّات بودُم

مُرادِ اهلِ مطبوعات بودُم

به امدادِ«عبور از خطِّ» يونگر

«خَسي در عرصهء ميقات» بودُم !

مو که سرچشمهء افکارِ بکرُم

بُتِ بُتخانهء اصحابِ فکرُم

گَهي با يونگ و کافکا هم پياله

گهي در کربلا مشغولِ ذکرُم !

خوش از حزبي گري و خِيلتاشي

پُلي بستُم به روشنفکرِ ناشي

به خادم سنجي و خائن تراشي

شدُم سنگِ ترازودار باشي !

مو در توزينِ خدمت يا خيانت

به دستي کينه دادُم با متانت :

امينِ راستي، سنگِ شريعت

کليدِ حق ، ترازوي ديانت !

به عقلِ کور و چشمِ بابقوري

شدستُم ـ هم غيابي ، هم حضوري ـ

شرف بخشندهء مشروعه خواهان

وکيلِ شيخ فضل اللّه نوري !

زدُم پيوند ، کاهو با کَـلَم پيچ

لنين بر دين ، شريعت را به گورويچ

ز طوفانُم چه غير از باد در دست؟

ز مزروعُم چه اندر دست جُز هيچ؟

نه با قُبحِ عمَل ، با حُسنِ نيّات

شدُم انديشمند از سوربُنيّات

دکارت و مالبرانش و مجلسي را

زدُم پيوند با ماسينيونيّات !

ز چسبِ کينه پيوستُم به نيکي

اصولِ دين  و رسمِ بُلشِويکي

لنين بر شيعه ، عاشورا به اُکتُبر

شهادت را به افکارِ چريکي !

رژيمِ شاه را از بهرِ توييخ

به تابوتِ حقيقت مي زدُم ميخ

براي عيشِ مُلاّ هاي ايران

شهيدان مي فرستادُم به تاريخ !

به داء اُلفکرِ مو قُرآن دوا بي

نظرگاهُم سوي «آلِ عبا» بي

همه ايّام ، عاشوراي ايران

همه عالم ، زمينِ کربلا بي !

محقق بودهيُم در «قلبِ ِتاريخ»

که تا سازُم از ايران سلبِ تاريخ

خرِ دجّالِ عصرُم رخشِ رستم

سگِ اصحابِ کهفُم کلبِ تاريخ !

ز ايّامِ ازل تا عصرِ حاضر

ز مجموعِ نوابغ يا نوادر

بلالُم حجّت و پيرُم ابوذر

دلِم سلمان ، سرُم عمّارِ ياسر

پژوهش کرده در آبِ کُراستُم

ز قُم مُلاّ ، ز « سوربُن» دکتُر استُم

خدا در توبره و خُرما در آخور

نظر بر توبره ، سر در آخوراستُم !

افاضاتِ مو رمزي بود و کُد داشت

نيامد آمد و شد يا نشد داشت

نبرد افکارُم از بيگانه فيضي

ولي سيلِ فنا بُرد «آنچه خود داشت» !